Na de intense yoga sessies die ik begin van het jaar mocht ervaren
opperde zich weer een behoefte tot oppervlakkig vertier en vermaak ter
ontspanning van lichaam en geest. Helaas bleek dit niet mogelijk in
Zuid India: In goed gezelschap van een Duitse, drie Engelsen en een
Israëlieer die ik in de yoga ashram leerde kennen belande we van het
ene avontuur in het andere. Van een koeie race ter gelegenheid van het
pongal festival (oogst festival, vraag me niet wat een koeie race daar
mee van doen heeft) ala pamplona maar dan op z'n indias wat op een
gegeven moment flink uit de hand liep (zie foto's) tot een pittige
trekking op 2500meter. Na het gedisiplineerde eenzijdige (maar niet
eentonige) leven in de ashram voelde al deze avonturen in die ene week
als een maand aan. De invloeden die in india al enorm zijn voelde toen
helemaal bijzonder aan!

Deze korte vriendschap eindigde nadat we allen weer onze eigen weg
waren ingeslagen. Voor mij stond er een te kort verblijf (3dagen) in
Auroville op het programma (dit omdat ik aan een vlucht naar
Radjastan, Noord India was gebonden). Auroville is een commune
gesticht in de jaren 70 als een experiment voor een nieuw soort
leefgemeenschap. Aangezien het stukje onafhankelijke land tot niemand
in het bijzonder behoort wonen en werken er tal van multiculturele
mensen van alle windstreken. Ik verbleef in een mooi bosrijk gebied
bij een Israëlische commune, omdat ik een Israëlier was tegen gekomen
op de bushalte naar Auroville. Die Israëliers die zijn trouwens maar
klein in aantal (7miljoen) maar zitten ook overal ter wereld, er
bestaat zelfs een officiële hummus-route in india, op deze route is
het mogelijk alleen fallafel en hummus te eten, hier zijn hele wijken
vol met Israëlische restaurants, winkeltjes etc. Ik heb in deze
commune in ieder geval heel lekker gegeten, maar dit ter zijde.

Naast een hoop toeristen en mensen die in afwachting zijn van hun toelating tot de communeIn wonen er zo'n 1700 mensen pertinent in Auroville. De toelating
duurt een jaar, en in dat jaar moet je kunnen aantonen dat je iets
positiefs kan bijdrage aan de commune, daarnaast moet je ook je eigen
boontjes kunnen doppen. En dat ze er fijne boontjes doppen heb ik zelf ervaren! het eten is er
echt super lekker en gezond, bijna alles organic, water wordt er gefiltert en afval gescheiden. Er zijn ook tal van kleine en grootte projecten op sociale, maatschappelijke en milieu gerelateerde
onderwerpen gericht. Echt iets voor mij zou je denken! Ik voelde me er inderdaad erg op me gemak!

Een minder fijne ervaring in Auroville was een klein scooter ongelukje.
Op een mooie zonnige dag gaf ik twee Indiase kids van 11 een lift van
huis naar school achter op de scooter, toen we met ze drieën vrij langzaam langs een geparkeerde skooter en een stilstaande bus
passeerde kwam het achterste jongetje met z'n voet tegen de bus. Hij
schreeuwde het uit van de pijn, in plaats van school zijn we naar de
eerste hulp gesjeest, hij bleek een diepe snee te hebben tussen zijn tenen. Vervolgens ben
ik met zijn andere vriendje zijn ouders gaan ophalen,
die waren er niet, wel zijn tante, die vervolgens naar de eerste hulp gebracht. Hij was nog steeds in de gesloten onderzoeks kamer. Ben toen ijs voor hem en ze vriendjes gaan scoren om maar wat te doen te hebben, alleen begaf de scooter het vanwege
gebrek aan benzine. Na een litertje verse vloeistof langs de weg
gepompt te hebben kwam ik weer bij de eerste hulp waar kleine Manuvel
niet meer was (hij was overgebracht naar een groter ziekenhuis voor een
runtgen foto) ik voelde me toen best schuldig, want t klonk best ernstig
zijn vriendje heb ik toen wel (veilig) naar school gebracht
en aangezien ik het ziekenhuis alleen niet kon vinden besloot ik maar een
beterschappakket bij elkaar te verzamelen.
Daarmee ben ik de dag erna naar zijn huis gereden
op de weg ernaar toe zat ik constand te malen hoe het met hem zou gaan
en hoe z'n ouders zouden reageren, toen ik er arriveerde werd ik met
veel warmte onthaalt. De hele familie stelde zich voor, manuvel kon
weer lachen ondanks z'n gebroken kleine teen
dit zou gelukkig in twee weken weer genezen, god zij dank
hij was erg blij met z'n lekkers en ik heb m belooft ooit samen een
potje cricket te gaan spelen (zijn lievelangs sport, en de nummer 1 volkssport in india)
En dit dan ook een heel goed excuus om nog eens terug te keren naar Auroville.

vertrek uit Auroville
Vliegen in India is geen overbodige luxe wanneer je bedenkt dat
eenzelfde afstand met de zeer goed georganiseerde Indiase spoorwegen
72uur duurt. Volgens mijn Guidebook was er een zeer bezienswaardig
vliegerfestival aan de gang in de stad (Ahmdabad) waar ik lande. Op de
dag dat ik er verbleef bleek er helaas geen festival meer te zijn, om
toch iets van de Indiase vlieger cultuur op te kunnen snuiven nam ik een
riksja naar het vlieger museum. Eenmaal aangekomen bleek ook deze niet
toegankelijk. Een vlucht tot Indiase hoogte zat er voor mij die dag
gewoon niet in. Of toch wel...

Per toeval zag ik een paar straatjes achter het vlieger
museum een fraai logo uit cement samengesteld, later bleek ontworpen
door Adrian Frutiger (voor de kenners). Het was de entree van het NID
(National Institute of Design), in dit Indiase design instituut leerde
ik Satja kennen. Hij was daar afgelopen jaar afgestudeerd aan de
grafisch ontwerp afdeling, momenteel was hij bezig met een Hindi
alphabet gebaseerd op het lettertype Meta (Eric Spiekerman voor de
insiders). Met mijn typografische kennis dacht ik hem nog wel het een en ander te
kunnen adviseren, maar op de schetsen die hij me liet zien kon ik niets
aanmerken, heel erg profi. Hij vertelde later dat hij de schetsen met
Eric zelf besprak, vandaar. Maar buiten dat was hij een van de weinige
echt serieuze jonge ontwerpers geintereseerd in letterontwerpen in India. Een pre in vergelijking met het Nederlandse letterontwerp klimaat, waar er alleen voor de aller beste een beste booterham mee te verdienen valt. Aan het eind van een lange
dag Design-talk was ik eigenlijk vet blij dat er geen vliegers in de
lucht hingen die dag.

In de ander halveweek die volgde heb ik in spoed tempo Radjastan
afgevinkt. Met als hoogtepunt het dessert festival in Jaisalmer.
Tijdens dit drie daagse festival werden we getrakteerd op kamelen
races, moustashe contests, tulband draperen, kamelen polo en een stunt
vlieg show. Dit woestijn festijn mocht ik ook weer met een hele toffe
groep meemaken, waarmee ik elke nacht op het dak van een fort sliep
onder de sterren hemel. Naamate de nacht vorderde des te knusser het
werd om de kou te kunnen trotseren. Nadat het festival was afgelopen
zijn we twee dagen op kamelen safari geweest. Wat ook weer nieuw en
anders was, het berijden van een kameel in ieder geval, sommige (waaronder een Zweed
uit de groep) konden de lichaamsbeweging van een kameel echt niet
handellen. Die kerel heeft de hele dag naast z'n kameel gelopen.
hilarisch... gelukkig had ik met me yoga flexibeliteit geen last. De nacht was
ook weer heel bijzonder zowaar een full-moon-rise gezien, ook bijzonder.

Na al deze avonturen was het weer tijd voor wat innerlijke reflectie.
Heb mezelf bijna twee jaar geleden voorgenomen om een vipassana curses
te volgen, dit na advies van een collega op me oude stage. Hij had het
zelf ook ooit in India ervaren en vertelde er niets dan lof over. In
die periode (bijna twee jaar terug) voelde ik me niet al te happy en
dat voelde hij, waardoor hij me deze cursus destijds adviseerde. Nu ik
in India ben is er niks aan het handje, maar aangezien ik toch erg
nieuwsschierig was geworden in de tussentijd en het een
interessante wending aan de theoretische kant van de Yoga kon geven
besloot ik me 10 dagen gelede optegeven voor een cursus. De cursus is
een pure introductie tot een meditatie techniek die boedha destijds
ervaarde en ontwikkelde. De meditatie techniek heeft tot doel het
zuiveren van de geest, op een manier die zo logisch is als de natuur
wet. Doordat de mens een zeer rumoerige geest heeft met eindelose
gedachte die vaak alleen betrekking hebben op het verleden en de
toekomst is er een zeer strenge gedisciplineerde werk code opgesteld
om ervoor te zorgen dat je zo min mogelijk algelijd wordt. Deze houd
in dat je 10 dagen lang geen contact hebt met andere cursisten, dus
geen verbaal contact, geen lichaams contact, zelfs geen oogcontact.
wat erg vreemd is als je 24uur per dag een kamer deelt met twee
kerels waar je totaal gee contact mee hebt. Het enige contact dat toegestaan is zijn vragen aan de leraar over de meditatie techniek. Het programma is erg gedisciplineerd en
houd in dat je elke dag 4:00 s'ochtens opstaat en om 21:30 gaat slapen,
daartussen mediteer je 10 uur op een dag, met sessies van 1 tot
2uur, je eet drie keer op een dag, je hebt 1,5uur pauze en er is een
theoretische uitleg van 1,5uur.
tot zover de info die ik voorafgaand had gekregen

De cursus zit er sinds gister op en het was echt een waanzinnige
intense ervaring (ik weet dat ik in dit verhaal woorden als
waanzinnig, intense ervaring veel gebruik, soms wat te overdreven maar
dit was echt een waanzinnig intense ervaring!). Ik ga er nu maar niet
te diep op in om dat ik nog half aan het ontwaken ben, 10 dagen stilte
doet echt een hoop met je. Ik heb me van bijna verlicht tot totaal
verloren gevoeld, ik heb op bepaalde momenten de daagen, uren, minuten
en zelfs seconden afgeteld tot ik weer in de 'echte' wereld mocht leven.
Zonder overdrijven is de kans ook erg groot dat er veel gedachtes de
afgelopen dagen over jou door mijn hoofd zijn gegaan, er zijn zelfs
mensen die in gedachte hun hele jeugd nogmaals ervaren! Ondanks dat
dit niet de bedoeling is van de cursus, tijdens de meditatie oefen je
jezelf alleen sensaties en gedachte te observeren zonder er je
aandacht aan te verliezen. Meer ga ik nu maar niet meer over schrijven
het zal voor de meeste toch als vrij zweverig overkomen, het is ook
echt iets wat niet met het intellect is te begrijpen, je moet het
ervaren! en dit kan ik iedereen uit de grond van me hard aanbevelen.

zie de laatste foto van het foto album dat bij dit verhaal hoort voor
een samenvatend beeld hoe ik me heb gevoeld.
dylan